Serilmiş, bir hüzün yorganı gibi,
Sonbaharın yorgun topraklarında,
Yaşamın ilâhi yasası gizli,
O,sararmış çınar yapraklarında.

Tanrıya açılmış eller gibidir,
Solgun, bitkin, sarı benizler gibi.
Rüzgârla kıpırdar, sessiz titreşir;
Kumsalda can veren denizler gibi.

Ayaklar altında hışırtıları
Sanki, bir hastanın son nefesidir.
Dikkatle dinleyin! Belki de o ses
’Bas-ü bâd-el mevt’in felsefesidir.

Gerçekten, o ölü, sarı yapraklar
Toprağa karışıp, gelecek bahar
Taze bir sürgünde, yemyeşil, canlı
’Yeniden doğuş’ta var olacaklar.

Oysa, şu, savrulan yaprağa bakıp
Hüzünle titreyen gönül tellerim,
Gelecek baharda nerde, kim bilir
Şu kalem, şu kâğıt....Ve de ellerim....

Ünal Beşkese (1995)

::::::::::::::::::::::::........
Bas-ü bâd-el mevt: ölümden sonra yeniden diriliş