Dilinin ucundan göçmen kuşlar misali
Kanat çırpmaya başlar ya kelimeler
Kirpiklerinde bir yağmur bulutu bekler
Dişlerini sıkar
Başını öne düşürür
Gelmişine geçmişine sayarsın
En güngörmemiş küfürlerle
Sonra aklına gelir….
Hani varya….

Yalnızlık koynuna girer
Tecavüze yeltenir
En olmadık zamanda
En olmadık düş ortasında
Delirir
Çıldırırsın
Sonra yeniden yeniden
Doğan güneş dokunur tenine
İçinden
Yeni bir gün dersin
Gülümseyen çocuklar misali
Kalbine bir serçe konar
Hani varya…

Beklemeyi bırakırsın
Sonra eski resimlere bakmayı
Gülümsemeyi kırk yılda bir olsa bile
İçindeki çocuk mutlu olmayı beklerken
Büyür de büyür
Kaş çatar umarsız geçen zamanlara
Sonra soğuk bir rüzgar okşar yanağını
İçin ürperir
Hani varya….

Unuttuğun şarkıları yeniden ezberlersin
Üstüne tozlar konan sayfaları sonrasında
Bakarsın işte birazcık
Ama birazcık
İki yana düşer sonra kolların
Bırakırsın kendine
Olabildiğine hırçın
Olabildiğine asi
Dizgin vurulmaz hasretin olur
Geçen günlerin
Hani varya…

Unutursun unutulmuşluğunu
Arayanın soranın olsa da olur olmasa da
Boşver çalmasın lan kapımın o nankör zili
Diyerek
Kilit vurursun dudaklarına
Bir eli tutmayı
Bir dudağı öpmeyi
Bir cana sarılmayı sonrasında
Ölürsün
Hani varya…

Hani varya
Akıllanmaz biri olur çıkarsın
Kırılmışsındır bir kere
Yorulmuşsundur
Bıkmışsındır hatta
Nefes alıp vermekten
Ulan inat değil mi diyerek
Yeniden doğarsın küllerinden
Yeniden…
Ben yıkılacak adam değilim diyerek
Bilerek…
Bilmeyerek
Yürek lan işte bu yürek
Hani varya…
Hani
Varya….

Ali ALTINLI – 20.09.2017
Saat: 22:45