Küçücüktüm bir zamanlar
Aklım da küçücük
Doğduğum kent de küçücüktü...


O kadar küçüktü ki Antalya
Annem ya da babam elimden tutar
Evden sabah düşsek yola
Bokludere, Şarampol,
Çınaraltı derken
Kuşluk vakti dolmadan varırdık
Çallıoğlu’ndan Meydan, Topçular’a;
Hatice halamız otururdu orada
O zamanlar ne otobüs dolmuş
Ne de binip inivermek var tramvayla;
Varsa paran, fayton, yoksa yaya!..


Nasıl düştüysem orta yerine dünyanın
Geldiğim andan beri,
Suya düşen bir taş
Taşın içinde bir baş
Başın içinde düş
İç içe büyüyen halkalar gibi dalga dalga
Kentle birlikte büyüdüm gittim zamanla
Dalgaların ucu nerelerde kim bilir?!


Anılar arasında biliyor musunuz
Neye benzetiyorum kendimi
Önce minik bir kol saati
Sonra masa saati
Ardından duvar saati
Sonra kentin göbeğinde
Kalekapısı’nda
Saat Kulesi’nde meydan saati
Şimdilerde sanki
Turgut Uyar’ın Büyük Saat’iyim!


Saatlerin göbeğinde ben
Düşlerimde akrep, yelkovan, saniye
Döner durur yüzünde bu kentin
0 kadar büyüdü ki bu kent artık
Eskisi gibi kolay değil
Bir ucundan bir ucuna varmak
Tüm düşleri tek bobine sarmak...


Düşler bir makara
Düşün dur kara kara;
Yalnız bu kentle kalmadım ki;
Ver elini Ankara
Tut elimi İstanbul,
Al beni Berlin;
Sürüklenip durdum
O diyârdan o diyâra
Göçebe kuşlar gibiydim,
Vaktim olsa daha
Kim bilir nerelere giderdim,
Çıkmadan dünya seyahatine
Bak bakalım hele bir
Kaç olmuş saatine?!


Su gibi akmakta damarında kan
Yürekten nabzım gibi atmakta
Kolda, duvarda, yolda, meydanda
Her y/anda
Saatlerce bakmakta zaman...


Şaban AKTAŞ
20.09.2017


BALKON ÇİÇEKLERİ - 2



Bir gecenin ayazını yemiş
Beton zeminde yalınayak,
Bir de yün halıya
Sıcak, yumuşacık basarak
Şefkatin kucağındaymışçasına
Yürüyenin haline bak!
Aradaki fark
Yalnızca yalnızlıktan
Yoksa içi titrer, üşür insan,
Yanında ise sevdiklerin
Can yoldaşın, arkadaşın
Ne karnın ağrır ne başın...


Giderek yükselen güneş gibi
Isıtıyor insanın içini dostluklar;
Dostluk, bağ bahçe
Bakım, emek, sevgi
Gülen yüzü insanın
Balkon çiçekleri gibi...


Şaban AKTAŞ
16.09.2017 - 11.01


Fotoğraflar: Şaban Aktaş