Okyanusun göklere döküldüğü bir yerde,
Yollarını kaybetmiş sisli kayıklar durur.
Eylüllerin eline döküldüğü bir yerde,
Hüznü sükût edinmiş şair sayıklar durur:

Ya susarsan, rüzgârı dinerse nefesinin,
Ya yıldırım çarpması kelimeler biterse!
Ve zaman kırarsa seçtiğim kafesinin,
Kilidini sormadan, gündönümü biterse!..

Niye üşüyor yüzün ve cemalin sönüyor?
Ayazlar ne arar ki Çukurova düzünde!
Endişeli vakitlerin cemi bana dönüyor,
Denizinden korkan martıca gök/yüzünde!

İshak kuşuna kalsın yağmurlu tüm geceler,
Bana seher kuşları, sığırcık vakitleri…
Ziyarette tenhalar, kalbimse yâr heceler,
Düş eritir alnımda zamanın kirkitleri.

Orman gelir serçeye bir ağacın içleri,
Attığı taklalardan ayağa hiç düşer mi?
Bir önceki kendinden uzakta, birileri,
İshak tokadı yemiş, söz ona hiç düşer mi!

Ne Toros kara küser, ne kar dağı aldatır,
Sevgiyi kim öğrenmiş çok papatya yolarak!
Arılar çiçeklerden ne aldıysa baldadır,
Allah’tan sonra âşık, veren hiç almayarak!

Osman ARSLAN, 19.10.15, Ahlatlıbel.