Ruhumda uzak bir kent soğuğu
Yokluğunun ertesi günü gibiyim

Senden kalan ahlar yamaladım kalbime
Ucu yanık satırlar
Bir de hiçbir zaman öğrenemediğim hoşçakallar

Hiç geçmeyecek şeyler var hayatta
Hiç iyileşmeyecek hayaller insanın omurgasını kanatan

Yara bandı döşedim düşlere açılan yollara
Artık bütün umutlar çok derin yaralar taşımakta

Insan kendinden ne kadar uzağa kaçabilir piya

Bak nasılda geçiyor zaman
Can da eskiyor artık
Kederden yırtılıyor göğüs kafesim
Ve yaşamak
Ölümcül bir kalp ağrısı oluyor

Hiçbir yaşama sığdıramadığım acılar var ardımda
Bir de hayatın sol cebinden çaldığım kısa metrajlı basit mutluluklar

Ihanetin kanlı tarihinde gördüm
Soğuk ve kirli yüzleri
Ve tanrının kanayan ellerini
Kimseler sevmeyecek bir daha gülüşlerimi
Bağışla
Ve ne olur göm artık hüzünlerimi
Göm ki yüzleri silinmiş suretlerin ardından doğurabileyim kendimi

Şimdi
Son bir defa daha tut ellerimi
Genzimi yakan acılar için
Kursağımda duran aşklar
Ve kırılmış bir ayakla sek sek oynamış gibi yaşanan sancılı günler için

Özür dilerim piya
Belki birgün son bir kere daha sarılabilirim  boynuna