ey gönül!
hangi diyarda yaprak dökmez bahar, bu güz?
göç etmez uzaklara göçmen kuşlar
ateşin duygular, tutkular harlanır bu dem

verimlidir insanı, çalışkandır, cevvaldir
yurdumun iş hacminin nirengi noktasıdır
bağlar Karadeniz’i, Marmarayı gönülden gönüle
dar bir koridorsa, mümkün mü bir darboğaza gebe

tarihim şahittir buna bayanlar, beyler
o Bulgar ki, bu coğrafyada tıkanır soluğu
kördüğüm atılır usulca şahdamarından
top sesleri duyulur da İstanbul’dan, Tekirdağ’dan
kurt ulusa artık, çakal pavkırsa ne gam
şahinim, kartalım yüreklere salmış bir kez nam

bataryalar binlerce mermi atar da
batmaz artık güneş bu topraklarda
güven duyulur geleceğe, yarınlara
takılmaz yurdum insanı engele, yara

dağlar geçit vermez iffetli bir yükselişle
gururla diker başını göğe, maviliklere
sürür fistanını düşman Musala’ya
uzatır boynunu habersiz musalllaya
süpüre süpüre uzar da musallat olmadan
ormantik bir doğrultudan şaşmadan,
romantizminden hak saklasın senin, ey Türk!

L.T.