Zirveyi de gördüm, dibi de gördüm
Dünyanın varında gözüm kalmadı
Sehpayı da gördüm, ipi de gördüm
Gayri söyleyecek sözüm kalmadı

Kurudu ağaçlar, dal vermez oldu
Kovanlar tarumar, bal vermez oldu
Dağlar duvar sanki, yol vermez oldu
Dermanım tükendi, çözüm kalmadı

Efkâr bu gönlümü dağlayıp durur
Kader yollarımı bağlayıp durur
İçimde bir çocuk ağlayıp durur
Aynada beliren özüm kalmadı

Bir kapı bulup da çalamam şimdi
İstesem de kendim kalamam şimdi
Bir mum arasam da bulamam şimdi
Can ocağım söndü, közüm kalmadı

Sonbaharın hüznü çöktü içime
Zaman soktu beni başka biçime
Düştüğüm bu hâller gider gücüme
Aynaya bakacak yüzüm kalmadı

Zaman bir nehirdi, aktı da gitti
Hicran kor ateşti, yaktı da gitti
Göğümde şimşekler çaktı da gitti
Karakışlardayım, güzüm kalmadı

Mevsim hazan gazel düştü bağlara
Selâm ölülere, selâm sağlara
Göz kırpar dururum karlı dağlara
Yokuşa tırmandım, düzüm kalmadı

Hayat kördüğümdü, o vakit kördüm
Kader ağlarını elimle ördüm
Ömrün son deminde gerçeği gördüm
Üstü size kalsın, lüzum kalmadı

Gayri bekleyecek zamanım yoktur
Yarınlara dair gümanım yoktur
Yanıp tutuşurum, dumanım yoktur
Artık berilerde bezim kalmadı

M. NİHAT MALKOÇ