bülbül dile gelir ağlatır beni
ahı figan eder sızlatır içimi
kabuk tutmaz yaram depreşir
tuz basmak nafile
oldu hayallerim hep çile
kaldım kendimle başbaşa biçare
hayat bu neylersin
başladığı gibi bitmiyor hiçbir şey
yaşanıyor bir bir başa gelenler
kader bu ayrılıyor sevenler
buluşurmuyuz yeniden ayrıldığımız yerde
birleşir mi gözlerimiz sevgi denizin de
hayatımın en güzel günleriydi seninle
sensiz yaşanır mı umutlar tükendiğinde
tut ellerimden çıkar düştüğüm girdaplardan
koma beni sensiz dipsiz kuyularda
yeşersin yeniden sevda filizleri
açsın solmamak üzere yediveren gülleri
aşktır coşturan gönülleri
atma kara bir çentik olmasın aşkımıza gölge
umudum da yaşam sebebim de sensin
dağılsın üzerimizden kara bulutlar
yağsın üzerimize sevda yağmurları
çıkaralım toprağa gömdüğümüz anıları
yaşayalım yeniden yaşanmamışlıkları ...





Refik
27 . 08. 2017
İstanbul