Kâhta’m,
Binlerce yıllara dayanır mazin.
Krallar zalimler yazmış alın yazın…
Hep fukara,
Hep bahtı kara,
Karın tokluğuna düşmüş yollara,
Oğlun gelinin kızın…

Kâhta’m,
Mazlum sessiz sakin halkın,
Kıramadı dişlerini ah!
Kendini cahil bırakan çarkın…
Rayına koyamadı işlerini.
Ezildi horlandı kandırıldı,
Yaldızlanmış yalanlarla…
Bir ekmeğe muhtaç bırakıldı,
Arsız yüzsüz insafsız talanlarla…

Kâhta’m,
Sen beşiğisin tarihin,
Uygarlıkların tanığısın…
Elleri nasır,
Yüzleri güneş kavruğu,
Gençliğini yaşamadan saçı ağaran,
Diyar diyar dağılan,
Çilekeş insanların toprağısın…
Yoksulluğunun geri kalmışlığının nedeni,
Cehaletin tutsağısın…

Kâhta’m,
İki bin yıl önce,
Tanrılar kondurdular Nemrut’un tepesine…
O günden bu güne,
Vurdular halkının ensesine…
Tıkadılar kulaklarını,
Havar seslerine…
Ne yazık ki direnmedi,
Boyun eğdi halkın cehaletin darbesine…

Kâhta’m,
Kara sevdam,
Kırmalısın cehaletin zincirini…
Yoksulluğun kötülüğün anası cehalettir…
Cehaletin doğurduğu felakettir…
Cahil kalmak tarihin beşiği bu topraklara,
Güzel Kâhta’m sana hakarettir…