Biz hiç
Baykuşa kuş demedik
Evin sol yanındaki
Armut ağacının
Altındaki taş duvardı
Meskeni
Ay ışığı düşmeden henüz
Ağaç yapraklarına
Görürdük onu
Eğilirdik
Eğilirdi
Doğrulurduk
Doğrulur
Bir sola bir sağa sonra
Bizdendi
Candı
Karanlığın gözü dedik ona
Gecenin oğlu
Biz ona hiç baykuş demedik



Hayatın üstündeki
Saçak altından gülümserdi
Gözlerimize
Kaç bahar yavruladı
Kaç öğün yemek taşıdı
Dünyalarına
Saydık
Unuttuk
Tekrar saydık
Tekrar unuttuk

Kanatsız hülyalarımızı uçururdu
Arada bir maviliklere
Güneşe taşıdı
Aya
Yıldızlara
Bize kanatlı candı
Biz ona
Saçak altı kızı dedik
Hiç serçe demedik
Yeminle


Avuçlarımızdan su içti çokluk
Bir yemişi üleştik
Yardımlaştık
Biz kuzuya kuzu demedik
Gün yazması dedik
Bahar yeli
Meneviş

Biz hiç ağaca ağaç demedik
Bize
Bizden gayrısına
Cömertken
Dalları
Yaprakları
Kozası
Gölgesi
Ağaca ağaç denir miydi
Biz ona çam dedik
Çam

Kokusunu çok uzaklardan aldık
Hışırtısını yapraklarının
Yüreğimizde duyduk
Yuvalanan kuşlarını tanıdık
Dağda
bayırda
Gölgesinde dem tutan
Piri tanıdık
Bakışlarından
Biz ağaca ağaç demedik
Çam dedik
Ihlamur dedik
İğde
Akasya dedik

Biz hiç suya su demedik
Dal ucunda gonca bildik
Her damlasını
Çocuk yüzünde gülümseme
Dökülünce toprağa
Umut dedik
yarınlara
Meyli aşkadır dedik
Biz hiç suya su demedik
Azizsin dedik
Varsıllıksın dedik
Cansın dedik

Biz hiç sevgiliye sevgili demedik
Aramadık ırayan yollarda
Uzak iklimlerde
Ötelerde
Gözlerini ellerimiz bildik
Aşkını yüreğimiz
Biz hiç sevgiliye sevgili demedik
Can dedik
Canan dedik
Şiir dedik
Türkü


Biz sevdiklerimize aşk dedik
Özlem dedik
Umut dedik
Gel dedik
Kal dedik
Gül dedik

Biz sevdiklerimizi özümüz bildik
Can dedik


23 Ağustos 2017
Kiraz