Ay meşeye küsmüş de, meşenin tasası çok,
Saklandı bir buluda, dedi sana mehtap yok.

Meşe dedi ey gafil, senin hükmün geceye,
Tan yeri ağardı mı, umut doğar niceye.

Ne nakısa gördün de, biran kafayı takın,
Seni seven herkesi, Seden mahrum bıraktın.

Yakamozun denize renk cümbüşü katardı,
O anı görmek için, aşıklar can atardı,

Fırtına ıslık çaldı, şimşekler çakı verdi,
Bulutlar çağlayarak, yaşama akı verdi.

Ayı saklayan bulut, meşeyi besliyordu,
Meşenin yaprakları, etrafı süslüyordu.

Hicap duydu Ay o an, birden yüzü kızardı,
Yaptığı yanlışların, hemen farkına vardı.

Gel dost olalım dedi, mahcup, mahcup yakardı,
Meşe açtı dalları, Ay’ı bir güzel sardı.

Her kıssadan bir hisse, bulup çıkarmak gerek,
İnsanlar insanları, üzmemeli bilerek.

Hatasını anlayan, hemen geri dönmeli,
O nefret kıvılcımı, tutuşmadan sönmeli.

Madem bir dilimiz var, konuşup anlaşalım,
Hayat çok kısa dostlar, sarılıp kaynaşalım.
Cevdet Altay…..20.08.2017