Çok değil,
Birazcık cesaretim olaydı.
O zaman her şey,
Eminim daha kolaydı.
Hepsine gerek yok,
Bende azıcık yürek kalaydı.
Belki o zaman,
Aşk için hala bir ümit vardı.
Lakin elimde değildi.
Ne zaman görsem,
Tir tir titriyordum.
Elim ayağıma,
Dilim damağıma dolanıyor,
Ne söylesem kekeliyordum.
İçimi bir ürperti alıyor,
Henüz o gelmeden,
Gideceğinden korkuyordum.
Nasıl anlatsam ki,
Elimi uzatıp tokalaşamıyor,
Göz göze gelip bakışamıyordum.
Şaka gibiydi yani,
Karşında öylece kalakalıyordum.
Aslında ben böyle biri değildim,
Ama anlatamıyordum.
Çünkü yanında konuşamıyor,
Ağzımı bile açamıyordum.
Gerçi anlamak istese,
Kaçırdığım gözlerim,
Titreyen dizlerim,
Ona yazılan dizelerim,
Hepsi aşkımın şahidiydi.
Ama olmuyordu.
Ne yapsam,
Kalbim yerinde durmuyordu.
Oysa ondan önce,
Gayet normal biriydim.
Hem de öyle böyle değil,
Bakanı imrendirirdim.
Bu ne güzel insan derlerdi.
Bir duysa,
Ne cümleler kuruyordum.
Bir işitse,
Ne de güzel konuşuyordum.
Değil ayakta duramamak,
Bildiğin koşuyordum.
Ama onun yanında,
Nedense hep başkalaşıyordum.
Aslında başkalıkta değil,
Düpedüz aptallaşıyordum.
Resmen çocuklaşıyordum...
Bu yüzden de her geçen gün,
Onu daha çok kaybediyordum...

Celal BAHAR