özgürlüğü yitirdik dostlar
ardından bir çift sözüm var
havaya benzerdi biraz
varlığı duyulmazdı özgürlüğün
yokluğu dayanılmaz
“saklamayın” derdi özgürlük “beni kendinize
esirgemeyin beni ellerden
esirgendikçe tükenirim çünkü
paylaşıldıkça çoğalırım ben”

oysa kendimize kalsın diye özgürlük
ona bahçelerde duvarlar ördük
uçup gitti kuş misali bahçelerden
ne eller gördü hayrını ne biz gördük
“yurttaşlar” derdi özgürlük “bu devleti
sizler yöneteceksiniz el ele
yaşatabilmek için beni
yaşayabilmek için benimle”

oysa dünyalarımız öylesine küçüktü
devlet öylesine büyük
yönetilmek öylesine rahattı
yönetmek öylesine yük
bir seyirlik oyun saydık devleti
bıraktık oyuncuların eline
düdük çaldı oyun bitti
“haydi” denildi “herkes evine”

yok artık dostlar
ağlamanın yararı
ellerimizle kazıldı
özgürlüğün mezarı
kendimizi gömdük içine

Bülent Ecevit

sevgi anlaşmak demektir nedensiz de sevilir
dense de
sevmek öyle kolay işmidir sizce de

ağzımdan çıkan sayısız sözde ne bir dil sürçmesi
yazdığım naçizane kitap ve yazılarda birbiriyle
çelişen ne bir cümle
ne de soyuma bir boyun eğiş bulamadığımdan
önce kendimi sevmekle koyuldum işe

yıllar öncesinden ve belki de kim ve nasıl biri
olduklarını tam olarak bilmeden
Sevmiştim onları ben

Onlar ki hepsi Devrimci hepsi
İnsanlığın Neferi
neredeyse hemen hepsi binip beyaz atlarına
çekip gittiler
Özgürlüğün çok yüksek katlarına