10
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
2097
Okunma
Bir papatyaydı o
Göz alıcı kırmızı güllerin arasında
Farkedilmeyi bekleyen
Ama asla farkedilmeyen!..
Ne renkleri canlıydı
Ne de kalındı gövdesi gülün ki kadar
Biliyordu bunları
Farkındaydı
Her rüzgar estiğinde
Gül yerine kendisinin kırıklığını
Ve yine kendisiydi
Her güneş açtığında
HesApsızca tekrar affeden rüzgarı
Katlanıyordu tüm bunlara
Sırf farkedilme uğruna
Bürgün farkedilecek
Sevimli bir çocuktan annesine
Ya da sevgiliden sevgilisine
Gül yerine kendisi armağan edilecekti
O süslü vazolara kendisi koyulacaktı
BEKLİYORDU!..
Ama yıllar geçtikçe oda anladı
Dikkatli bakılmadıkça hiçbir güzelliğin farkedilemeyeceğini
Şimdi tek isteği
O çok sevilen güller elde edilirken
Kendisinin ezilmemesi...
Cevap Yaz