ay kuyulardan çıktı hırçın çiçek
göğe düşen kor ağzımızdaki pas tadı
gülüşlerim soldu yeryüzünde
gökte tüten samanyolu
küller içinde

ülkem mi güzeldi sen mi ay
suları değişen deniz yataklarında
mercanlarla oynaşıyor ay ışığı
eski kuşlar kanat vuruyor dans gecelerinde
gümüş rengi gökyüzüne çevirip yüzünü
acı defne kokularıyla geliyorsun kaçışlarını yineleyen bir aşka
yağmurların ve ay ışığının yıkadığı
çürük köklü ağaçlarımın balı akmış özüne
kaybolmuş gövdemi arıyorum
dağların sağır yankılarında
ay kıyısız bir kör duvar
akışsız sevinçler başucumuzdaki düşlerin mavi ellerinde

başı çiçekli dağlar
ay ışığı bırakıyorum
üşümüş aç susuz çocukların avuçlarına
kanatsız bir melek
doruklardan gülümsüyor zuhal yıldızı
hovarda göğsümün hoyrat kuşlarına
ökselenen kuşların kanat vurması
özgürlüğün nidası mıdır

gül dağıtıyor çocuklar
buğday tarlalarında
esmerleşiyor başaktan tenleri
duru bir ırmağın kenarından seyrediyorlar gökte kayan yıldızları
bir dilek tut yarınlar için hırçın çiçek
kuşlar fırtınada yıkandılar
sarışın gövdende parçalandı ay
ağaçların gövdesine ay ışığı serpiliyor hülyalı masallardan
durgun göl diplerinde unutuyorum konuk masalarda oturan adamları
okşarlardı bir zaman kırmızı kayalıklarda parçalanan ay paresi sevgililerin zambaklı kıyılarını
ah yaz geceleri sonsuz samanyolu olmamış ömrüm benim
yaralı ayaklarla kaçtım ılık ürperişler kalbindeki ay tutulmasından

ah yosun gözlü sevgili
ay gemisi uzaklaşıyor ıpıssız boşlukta
unutulmuş bir aşk biliyorum
deniz perisi ay ışığında soyunurken
biz geçmiş anın saçlarını okşuyoruz
karyanın ışıklı kentlerinden yıldızlar yaklaşıyor
suların ay ışığı ile söyleşisine
antik kent surlarında ay ışığı ile yıkıyorum
sana gecikmiş gövdemi

Ömriye KARATAŞ
07.08.2017