Yine oturdum köşeme
Günbatımını izliyorum
Herşey yerli yerinde
Sandalyen bile

Akşam oluyor
Güneş saklandıkça bulutların arkasına
Hoş sohbetlerimiz geliyor aklıma
Kavgalarımız
Kahkahalarımız
İçmeyi unutup köşede soğuttuğumuz çaylarımız
Sen geliyorsun aklıma
Uzun sarı saçların
Gamzelerin ,gözlerin
İçinde kaybolduğum deniz gözlerin

Yanımdaki sandalyene bakmaya cesaretim yok
Ne saga ne de sola ceviriyorum başımı
Kabullenemiyorum

Tek bir ses arıyorum sığınacak
İçimi rahatlatacak
Sonra dalıyorum uzaklara

Akşam oluyor yavaş yavaş
Hava kararmaya yuz tutmus
Hatırlıyorum .
Korkardın karanlıktan
Yalnızlıktan

Zorla ellerime dikiyorum gözlerimi
Ve lanet edercesine bakıyorum
Kızıyorum
Ellerinin değerini bilememişler gibi

Nereden bilecektik ki
Bize verilen zamanın
Bu kadar çabuk bitecegini

İç cekiyorum derince
Baktıkça gökyüzüne
Biliyorum
Oralarda bir yerdesin .
Ve sende benim Günbatımını izlediğim gibi
İzliyorsun beni
Rüzgar kokunu getiriyor burnuma .
Özlemimi hafiflametmiyor belki ama
Geliyor ya , yetiyor bana ....