Bir şey vardı,
Adına güven dediğim.
Ne yazık kimse kalmadı,
Ardımda güvendiğim...
Yalanmış...
Dünya dediğin,
Uzun bir rüyaymış.
Şimdi öldüm de uyandım.
Meğer bu zamana kadar,
Ben ne çok aldandım..
Yazık ki,
Bunun farkına ancak vardım.
Sormayın şimdi nerdeyim.
Göz gözü görmüyor,
Karanlık bir yerdeyim.
Dört duvar arası desem,
Her yanım kara toprak.
Yeşile hasret buralar,
Dallarda bile kurumuş yaprak.
Ey gönül beni ne hale koydun.
Aşk senin neyine,
Tuttun hiç yoktan aşık oldun.
Şimdi sorma bana,
Nasıl etsek ne yapsak.
Bence en güzeli,
Verip son nefesi,
Sonsuz bir uykuya yatsak.
Düşünsene bir zamanlar,
Ne de çok güvenirdin kendine.
Dağ gibiydin dağ,
Suyunu çıkarırdın taşı alsan eline.
Bir de şimdi bak şu garip haline.
On yıl bile dayanamadın,
Düştüğün aşkın alevine.
Sus gönlüm sus...
Senin kadar ben de bilirim,
Vaktiyle bir sevgilin vardı,
Sırtını yasladığın.
Bir aşkın vardı,
Her cefaya katlandığın,
Acılara sabırla dayandığın.
Ama gör bak işte yalanmış,
Ondan geriye kalan,
Sadece bir kuru tenmiş.
Yokluğunda sana kalan,
Bir korkak yürek,
Bir de titreyen ellerinmiş.
Ne diyeyim,
Keşke onu böyle sevmeseydin.
Keşke neyin var neyin yoksa,
Hepsini ona vermeseydin.
Aldığın nefesi bile,
Ondan bilmeseydin.
Belki o zaman bu hale düşmezdin.
Seni seven bunca insanı,
Bir yar uğruna üzmezdin.
Olmayacak duaya,
Yıllar boyu amin demezdin...

Celal BAHAR