Bir sabah,
Evlat bağırdı:
“Babam öldü!”
“Babam öldü!”
Toplananların yüzünde kuşku,
Toplananların yüzünde korku!
Hepsinin beyninde aynı soru,
Tekrar dirilir mi acaba?

Evlat bağırdı yine;
“Babam öldü!”
“Babam öldü!”
Toplananlar inandılar öldüğüne…
Hepsi birden,
İçinden güldü…
Düşünüyorlardı aynı şeyi;
Dünya bir mikroptan kurtuldu…

İmam kıldırırken cenaze namazını,
Sordu cemaate yükselterek avazını:
“Nasıl bilirdiniz merhumu?”
Hepsi bir ağızdan,
Yalnız ağızdan,
“İyi bilirdik” dediler…
İmam sinirlendi…
Sordu kendi kendine,
Gerçek mi bu?
Tek tek baktı cemaatin gözlerine…

Büyük bir öfkeyle,
“Allah belanızı vermesin!”
Diye bağırdı Arapça…
“İyi bilirdik denir mi bu herife?
Teslim etseydik Amerikalı şerife,
Oturturdu elektrikli sandalyeye,
Ölüsünü atardı kenefe…”
Cemaat bakarak imamın gözüne,
Ellerini açarak gökyüzüne,
Bir ağızdan “âmin” dediler,
Anlamadıkları imamın sözüne…

Uzaktan seyrediyordum ben,
Bir köşede manzarayı…
Sevindim imamın öfkesine.
Şaşırdım cemaatin “âmin” sesine…
Birden bastım kahkahayı,
Herkes şaşırdı bu garibin neşesine…

Öğretmenliğim tuttu birden,
“Yaşa be imam! Çok yaşa!”
Dedim içimden…
Yüz üzerinden yüz verdim…
Böyle komedi görmedim…

Mikrop bir daha kalkmasın diye,
Başına göğsüne ayaklarına,
Fazladan atıldı taş toprak…
Ölüsünden bile korkan halk,
Hala inanamıyordu onun ölümüne…
Yürüyüp giderken evine,
Dönüp bakıyorlardı mezara,
Mikrop peşlerinden gelir mi kazara…