İNSANLIK

sen
karanlığı üstüne çekmiş insan
söyle
korkun ne aydınlıktan
bu neyin tedirginliği
neden ürperiyorsun güneşten
hangi aydınlık
hangi kabusun korkusu sinmiş içine

düşte umutlar
düşte aydınlık varken
ne bu serzeniş
neden isyanda akınlar
dalga, dalga arayışta insanlık

yerde ve gökte
Denizin çığlıklarını duydukça martılar
katre, katre öptükçe dudaklarından ecel
kaskatı kesilişin neden
kaç ölüm tasarladın
kaç ölümle seviştin
kainat aydınlıksa karanlık neyin nesi

belli ki yorulmuşsun kendini denemekten
öfke
kin
hınca hınç karanlık evirmekten
öyle ki intikam sana
hep tatlıydı sevmekten

ikiye bölünsen
bir yanın nefret
dik yarın sevgi
irade
seçim
ve tercih senin

hele bir aydınlığa görünsen
ne Deniz dalga, dalga çığlıklar atacak
ne de martılar avaz, avaz susacak
belki de insanlık layığını bulacak

Efkan ÖTGÜN