Kara sevda bir kordur, sinede yanar durur,
Onulmaz yara gibi, sürekli kanar durur.

Uykusuz gecelerde boş hayaller kurdurur,
Hayra yorar düşleri, ardı sıra koşturur.

Yapayalnız bırakır, döndürür kimsesize,
İstese de bir çare, bulamaz kimse size.

İflah etmez insanı, beti benzi soldurur,
Dayanılmaz sızıyla, yürekleri doldurur.

Gerçeklik âleminden kopartarak bağını,
Yıkık, dökük, virane, kılar gönül bağını.

Ciğerini yakar da, aldığın her bir nefes,
Kalmaz artık içinde, yaşamak için heves.

Sinende gizli ukde, aç kurtlar gibi oyar,
Hiçliğin sarmalında, seni çaresiz koyar.

Kanatırken beynini, cevapsız nice soru,
Bilemezsin kaderin, nedir seninle zoru?

Bir girdabın içinde boğulurken an be an,
Kapkara bataklığa dönüşür artık mekân.

Çırpındıkça batarsın, battıkça çırpınırsın,
Seslensen duyan olmaz, boşuna yırtınırsın.

Tek başına yaşanan, paylaşılmaz acıdır,
Akrep kıskacı gibi, insafsızca acıtır.

Bu acı yavaş yavaş, yüreğinde yer eder,
Ondan ayrı kalmayı, daha da beter eder.

Sanki morfin misali, kendine bağlar seni,
Sadece mecnun olan, anlar da ağlar seni.