akşamın kuzguni kızıllığı çökerken ufka
kapkara bulutlar dolaşır havada
alır götürür beni çok uzaklara
sen gelirsin aklıma yalnızlığımda

içimdeki yangınlar yakar kor kor
köz olsa da küllerim
senin kokun varken içimde
özlemin hiç bitmeyecek yüreğimde

yağmurum ol dön gel bana
suya hasret toprak gibi
her damlanda ıslat beni
işte o zaman diner içimdeki fırtına

canlanır yeniden tüm hücrelerim
yalnızlığımın bir adıdır sensizlik
içimde kapanmaz yaradır çaresizlik
belki de kopacak fırtınanın
ön habercisidir bu sessizlik

silemem geçmişimden ne seni ne de izlerini
görmeseydim ne olurdu gözlerini
böylesine erimezdim batan bir güneş gibi
sözlerim hava da kalmaz boşluğu dövmezdi

aşk nağmeleri duyarım
yüreğim kapalı olsa da aşka
kırılan her dal parçasında
sana yazdığım her kelimenin ilk satırında

kaparım gözlerimi düşünürüm seni
gördüğüm bir serap gibi
gözlerimin önünde beliriverirsin
özlem aramızda olur setten bir duvar
tutmasan da ellerim uzanır sana

çöz ayağından prangaları kır zincirleri
bekliyorum hasretle dindir özlemlerimi
kim suçlu kim hatalı yok artık önemi
manasız kaprislerden ikimiz de bıktık
sevda köprüsünden geçerken zaten yalnızdık
ellerimiz birleşse de bir bütün olamadık ...




Refik
08.07.2017
İstanbul