Ölmek istiyor bu gece bu beden
Ömrümün son çeyreğinde iken
Zaten çoktan cemreler düşmüştü kalbime
Derin nefes almayı unutmuştu kalbim
Frenini çekti ve nabzım düşüşteydi


Damarlarımıdaki kanı zapt edemiyurum
Uyandırmalıydım geceyi çünkü o tek şahitti
Anlatmalıydım herşeyi
Keşke uyansaydı gece ,susmasaydı yürek gürültüsü ama uyanmadı
Zaten Yağmur yağmadan,kopmuştu o gece fırtına


Sarı ışıklar benzimi sarartmıştı solgun bir hal içindeydim
Tuttu ellerimi darmadığın bir öfke
Duvardeki resmini son bir kere öptüm
Düğümlenip kalan dilimin ucunda,isminin ilk harfini söyleyemeden
Ağladım....Ağladım....Ağladım....



Pencereyi açtım,ıslak kirpiklerimle karışan soğuk bir rüzgar ile
Azrail’i ağırladım
Görüyormusun Azrail en sevdiğim insan bile uğurluyamıyor beni..
Ve sarı akşamlar döndü bir matem rengine
Yoksul ve duyulmuyan bir çığlık ile veda ettim hayata.
Elveda....Elveda....Elveda....


Ve sen..!!! Hayatımı adadığım dört yapraklı yoncam
Sıcak nisan güneşim,gülüm,solmaz çiçeğim
Sen inliyen yüreğim......
Sakın üzülme,
Bu elvedam sana değil sana kavuşamadığım bu hayata
Elveda....Elveda....Elveda....



İsmail Güneş : iso_021