Kim derdi ki bir gün ayrılacağımızı. Hani büyüktü sevdamız. Hani bitmezdi, birbirimize verdiğimiz sözler hiç oldu birden. Oysa ne çok sevmiştik birbirimizi. Hatırlıyor musun?
Ayrılmadan bir hafta önceydi bana o güzel vaatlerini sıraladığın gün. Hatta dönüp, haykırırcasına yüreğini denize dökmüştün. ‘Ben bu kadını seviyorum’ değişin, gitmiyor gözümün önünden. Bir film şeridi misali geçiyor, alay ederek gözlerimin kıyılarından.
Gözlerimi okyanusa benzetirdin. Mavinin sana huzur verdiğini söylerdin. Sen gittin ya, o mavilerde şimdi huzursuzluk hâkim.

Yine sensizliğin çaresizliğinde oturmuş, senli günleri düşlüyorum. Güzümde yaş, yüzümde asılı kalmış bir tebessümle. Gözyaşım tebessümün yanından akıp geçiyor sessizce. Hala özlüyor musun ellerimi? Ellerimden tutup savururdun, rüzgâr saçlarımda dolaşırken, sen eğilip gülen gözlerimden öperdin. Bense kahvelerinde boğulmak istercesine derinlerine dalar giderdim kahvelerde kendimi görürdüm. Gezdiğimiz yerlere yalnızca ben gidiyorum şimdi. Seni unutmak istemezmiş gibi. Bedenim bedenine yakıştığı için sevmemiştim seni, Yakışıklı olmanda önemsizdi… Yüreğim yüreğini sevmişti. Basit cümleler kurmadım hiçbir zaman. Ben seni severken içim titreyerek sevdim basitçe değil.
Bilirsin basitliği sevmediğimi… Basit cümlelerle sevenler, çabuk vazgeçerler.
İçi titreyerek sevenlerse, yıllar sonra onu görse bile gözbebeğiyle titrer içi.

Her aklıma geldiğinde kalbimde bir yer sızlıyor. İçim içime sığmıyor da Dışarı taşıyor. Nefes aldırmıyor yokluğun. Bir kenarda yokluğunun ertesi, bir kenarda varlığında yaşananlar. Ortasında ben. Düşün ne halde olduğumu. Ortalarında kalmış yüreğim, çığlık çığlığa koşuşturuyor tıpkı cehennemde yanarcasına. Birlikte gittiğimiz denizler de söndürmüyor içimdeki cehennemi. Onları bile doldurmuşsun bana karşı sanki. Huzur vermiyor eskisi gibi.

Hasret kaldığım birine son sözlerimi söyleyemeyecek kadar cesaretsizim… Seni unutursam kaybolurum ben. Unutmak ölüm demek. Daha çok yaşatacağım sevgini, içimin en kuytularında. Hala umudum var aslında, döneceğine dair bana. Benim çocuk yanımı severdin en çok. Bende olgunluğunu. Sen belki bensiz olgun olabilirsin ama ben sensiz
Çocuk olamıyorum. Her şeyimle beraber çocuk yanımda sen de kaldı… Kime çocukluk yapacağım ki senden başka yüzden dönmelisin çocukluğumun hatırına.

Çok sevdiğim hiç sevilmediğim bu sözler bir veda değil sana. Satırlarımda saklayacağım seni. Bir tek sen bileceksin senli cümlelerimi. Nedensiz sevgimin nedensiz gidişi, yüreğini denizlere dök, bensizliğin nasıl olduğunu anlat onlara. Dalgalar söylediklerini ulaştırır bana.

Rukiye Türeyen!