Sevgiyi,
kendini yüreğinde taşıyan insan,
bir ayçiçeğin güneşe dönerken,
cana gelip,
gayret ettiğini gördüğünde aşkı bulur.

Ha !
bir de;
yalnızca,
akşamın buğusunda,
yapraklarını açan çiçeğin,
ulaşılamayan aşkına tanık olup ta,
kör gözle sevdaya bakana ne demeli?

Söyler misin gözüm,
kaçımız,
dünya telaşından kaçıp,
bir kumsala ayaklarımızı uzattığımızda,
dalgaların,
kendini sahile bırakırken,
kimi zaman sakın,
kimi zaman hırçın söylediği şarkıları duyduk?

Hangimiz,
dünyalar güzeli gözleriyle bakan yavrumuzun;
"Ben sizin eserinizim",
anlamında ki bakışlarında,
ışıldayan gülüşlerinde yaşamın,
zamanın durduğunu o an hissettik?

Eğer bu ise aşk,
ki aşk,
tam da bu,
peki ya onu öperken,
basarken bağrına,
şahsına münhasır kokusunu içinize çektiğinizde,
kaçınız?
yavrunuz ile,
’’Cennet’’e seyahat edip,
aşk ile şöyle bir kendinize geldiniz,
kaçınız ?..

Yaz be gülüm;
işte bu;
yaşanan sevginin,
somut güzelliğin adıdır;
Aşk !

Aşk Örgütlenmektir !
#şair #şiir #sokakta
Atilla Yüceak Haziran 2017 ]