Alabora duyguların mahkumuyum
Zift karası pasaklı bir gönul koğuşunda
Ateş topuyla kelepçelenmiş ellerim.
Boynumdaki urganım prangalşamış ayaklarımı.
Belimden aşağı örgülü saçlarım zincirlemiş boynumu
Kendi benliğimin esiriyim.
ve gözlerim fünyesi çekilmiş el bombası
Dokunsalar ağlarım
Gözlerim nehrinden mahrum kalmış bir sahra.İki damla suya muhtaç.
Bakışlarım kan kusuyor.
Sahte bir gülümseme şakaklarımı ve avurtlarımı yırtacak kadar sert ve asi tutuyor karakterimi.
Cellat ruhumun bilenmiş bıçağı köreltmiş vicdanımı
Yılanın sinsiliği ve tilkinin kurnazlığı zehirlemiş beynimi
Bütün duygularım saklambaç havasında
Aynalardan utanıyorum
Tek dost belledim kendime o da geceleri eser bırakmıyor
Eserin eserini mahkumiyetine mecbur edercesine
Gölgemin gölgesine mahkumum
İki yüzlülükle cilaalanmış egoların tek karakterine gizliyorum kendimi
Tek kurşun sıkıyorum hayatın son noktasına
Barut izleri eçmişe sürüklüyor ve birden dikiz aynasından geçmişe dalıyorum.
Ani bir frenle son buluyor geçmişim.
Uzun farları yakıp yanlız önüme bakıyorum.
evet direksiyon hakimiyeti bende
Nereye çevirsem
Oraya gidiyorum