Zaman denen çarka, geçerse sözüm
Geriye işlesin, dönsün bu yana
Ona yalvar yakar, kalmadı yüzüm
Saatler dursun da, bitsin tantana.

Bazen ana bile, sığmıyor yıllar
Artık fayda etmez, paralar pullar
Ölümü unutur, aldanan kullar
Önden gidenlerle, durur yanyana.

Ömür dur diyemez, zaman gelince
Zamandan göç eder, adem ölünce
Son hızla gider de, kendi yolunca
O zaman dank eder, koyar insana.

Zamanla yolunur tüyler, telekler
Zaman kederi de, üst üste ekler
Çarkı devran biter, bitmez dilekler
İyiler her yerde, yaşar cancana.

Deme bana sakın, zamanı bekle
O zaman, zamana, beni de yükle
İstersen gelirim, bir top çiçekle
Yeter ki selam ver, buğzetme bana.

Bal, pekmez koysan da, bir avuç yeme
Zaman denen kısrak, gelmez ki geme
Yeter beklettiğin, “zamanla” deme
Konya’dan "gel" diyor, yüce Mevlâna.

Zamanın içini, Necati yardı
Yardı ki içinde, neleri gördü
Dünya denen kabir, ne kadar dardı?
Ancak gönül sığar, sonsuz cihana

Necati OCAKCI
14.06.2017
ANTALYA