Nedamet


Son bir mektup yazmıştı bana
mektubun yarısında mürekkebi bitmiş olmalı ki kaleminin
maviyle başladığını kırmızıyla bitirmişti

nereden bilebilirdim
içimi dağlayacağını
o bana her zaman renkli mektuplar yazardı
kiminin ucu yanık
-kız derdim erkekler böyle mektuplar yazar

güler geçerdi
bazı da ruj lekesi olurdu zarfın üstünde
Allah bilir yapıştırmak için zarfı
pulunu yapıştırırken izi kalırdı dudaklarının
içimde bir yeşil ümit vardı
bir filizi yeşil ümit
gönlümün gümrah toprağında yeşeriyordu neşeyle
dönecekti galiba

o da benim en çok mektuplarımdan etkilenmişti
aylarca peşinden koşmuştum
ağzım iyi laf yapardı
sonunda evlendik bir de kızımız oldu adını kader koyalım dedim de
- olmaz dedi neşeli bir şey olsun
sonra neşede karar kıldık

bir gün ne oldu ne yaptım da bimem küsüp gitti
o günden sonra hep mektuplarımda
dön diye yalvardım
dönecekti galiba
dön çocuğumun annesi!
evimin eşiğimin bereketi neşemizin annesi dön
sensiz çıplak gibiyim
dışarı çıkamıyorum utanıyorum
herkes nasıl bakıyor bir bilsen asıyorlar dar ağacına gözleriyle
boynum kıldan ince
gel aydınlat buraları gülüşünle

aşkla yamıyorum yaralarımı
bir tutam da sen katıyorum tadı tuzu yerinde olsun diye
bazen şüpheye düşüyorum ben kendimi mi seviyorum diye
anladım sonunda
ben kendimi sende seviyorum

seni benden çıkar geriye ne kalır
beş para etmez bir adam
senin sabahlığına sarılıp gözyaşı döküyorum
bir yol bulsa gelse yanına İstanbul’a
taşırır Marmara’yı
bak bu ay balayı ayı
yıldönümü evliliğimizin
şıpıdık terliklerinle bakışıyoruz o da sessiz ve hüzünkar

dön odamın güneşi
dön bu garip adamın eşi kim demiş ki bekarlık güzel
felek bir tokatladı mı ardarda vuruyor
senin sevgililer günü hediyeni kaybettim
nereden bilebilirdim senin de o gün öleceğini

14/Mart/2010/pazar
Yüksel Nimet Apel