Can kırıkları toplanıp birer şiir oluyorlar
acının tahammülü yok ve kanı kaynıyor
tıpkı, dikiş atılmamış yaralar gibi
dokunma, canımda hâlen zamanın dikiş tutmaz ipliği.

Hayat, en başta başka bir bütündü
yere düştüğün ilk an o sıkıyordu ümüğü
yaşamaya çalışır iken geriye sarıyor isen dünü
geçmişinin çoktan sarıya dönüktür yüzü.

Ve senin hâlâ elma yeşili bozmasında ise yüzün
kim ne diyor ise desin, yoktur acının yüz görümlüğü
fark etmiyor varsa eğer, giysin temiz bir önlüğü
bilinmeyenliklerin getirdiği çamurlukların önündedir güzün.

Tez gidiyor isen de yolların tümü tutuklu
öyle kolay geçilemiyor konudan komşudan
farz et yalnızlıklar ile doludur dört bir yan
pek tabii yürüyemeyiz eteğimizdeki taşlardan.

Nereye baktığının önemi yok, yok ise hayat gayesi
baktığın yönde bulamadığın için peydahlanıyor sureti
yıllar direksiyonu güneşe kırıyor, gölgen uzamakta
canın yongası ırakların en şahanesi.

Hiç değil ise bile anlamam, anlatmayın doluyu boşu boşuna
ki bu nasıl kırık bir can parçasıdır, kınından çıkıyor yalnızlığıyla
hayatın köpüklü ağzı, ağzımızda bıraktığı tadı elma dilimli bir acı
pek doyamadık tadına, şimdi sırada ne vardı?