KERKÜK YANAR, BEN YANARIM

Orda bir yurt var; o yurt benim yurdum!
Orda bir ırk var; o ırk benim ırkım!
Orda bir Türk var; o Türk benim Türk’üm!
Türkmen yanar, ben yanarım kime ne!
Soydaşımın yurdu gider, bilene.

Men Türkmenem, Türkmen menem; biriz biz!
Oğuz’dan geldik; yurt kurduk ikimiz!
Şan verdik dünyaya; bitmez cengimiz!
Gardaş yanar, ben yanarım kime ne!
Soydaşımın adı gider, bilene.

Türk yurdu Kerkük; elimden aldılar
Beni kovup; yurduma Kürt koydular
Bayrağımı yakıp; soysuz oldular
Kerkük yanar, ben yanarım kime ne!
Soydaşımın canı gider, bilene.

Hani nerde; Türk’ün kalesi Erbil!
Bulabilirsen? Türk’ü ara da bul!
Orada Kürdün oldu; sarar da sol!
Erbil yanar, ben yanarım kime ne!
Soydaşımın malı gider, bilene.

Sahipsiz, yetim kaldı Türkmen eli!
Dört bir yandan vurdular, kırıldı beli!
Çaresiz; akıttı gözünden seli!
Canım yanar, ben yanarım kime ne!
Soydaşımın ırzı gider, bilene.

Türkmeneli’ni Türk’e dar ettiler!
Kürtler gelip; ilime yerleştiler!
Bana karşı; Kürt, Arap birleştiler!
Kanım yanar, ben yanarım kime ne!
Soydaşımın soyu gider, bilene.

SAMETTİN ŞENKAYA
(KUL SAMİ)