ANADOLU!.. Ne ilginç ve ne gizemli.. bir kelimedir.
Sanki, dünyanın sırrını bağrında taşır. Sanki, dünya kadar insana.. hem yatak, hem yemek ve hem de AŞ’tır. Sanki içtenlikle türküler söyleyen dertlerini bölüşen bir KARDAŞ’tır...
ANADOLU’nun TÜRK’ler ile, Türk’lerin de Anadolu ile fiziki ve ilâhi YAKINLIK ve İÇ-İÇELİK sırları, akıllarda hayranlık uyandıran sosyal ve siyasal ilişkileri, karşılıklı olarak birbirlerine olan lütûfları ve ihsanları.. ve gıpta edilecek benzersiz fedakârlıkları ile birbirleri adına yaşamaları.. sanki et ile tırnak veya sanki bir ana ile evladın.. birbirlerini tamamlayan ve "TEK ve BİR BÜTÜN!.." olma ilişkisi gibidir.
Ben, bu Anadolu toprakların(ın doğu ucun)da ve bir Türk olarak doğmuş olmam, (tekrarlamamak adına) yukarıdaki paragraftaki bütün övgülerin ve sorumlulukların da beraberinde, bütün görevimi ve bu görevin sorumluluğunu vicdanımda idrak etmiş olarak; önce yaratılmış olmamdan, sonra Müslüman olarak yaratılmamdan sonraki, bana verilmiş üçüncü ve en büyük lütuf, ihsan ve kerem olarak addediyorum.
Çünkü daha ben dünyada yok iken, Anadolu ile Türk’ün Malazgirt’den de çok önce başlayan bu karşılıklı kutsal, duygusal ve girift ilişkisini, Anadolu’da doğmuş bir Türk olarak böylece şimdi daha çok iyi anlamış, daha çok kavramış ve aşağıdaki şiirde dile getirmiş olmam da, Rahman’ın bana özel bir lütfû, keremi ve ihsanı olsa gerek.
Ya siz! Anadolu ile Türk’lük arasındaki bağlantılar hakkında ne der, nasıl düşünürsünüz? Veya benim aşağıdaki şiirime can-ı gönülden katılır mısınız?

Çünkü, ben ANADOLU’yum...

ŞİİR NO: 83 * 21-05-2017

Heybetim benzersizdir, çünkü tarih yazarak gelirim söze,
Yoktur hiç bir benzerim, dünyada hiç bir toprak benzemez bize.
Gel, beni dinle. "EY OĞUL!.." Bir muştum ve bir öğüdüm var size...
Bağrımı açarım; her düşküne, yetime, mazlûm ve öksüze,
Etin, kanın ve kemiğin.. de, benim. "Çünkü, BEN ANADOLU’yum..."

İlâhi sırrım ve görevim, Mevlâ’mın emri ile başladı,
Her karış toprağımı, "TÜRKLERE VATAN OL!.." diye bağışladı,
Malazgirt’den çok önce söylenen TÜRKÜM.. Viyana’da çınladı.
Yiğit olanlar, önümde diz çöküp.. tarihimi alkışladı...
Namusun, şerefin, ruhun.. da, benim. "Çünkü, BEN ANADOLU’yum..."

Adım da, soyum da TÜRK’dür. Kur’an’dan alırım ferasetimi,
Ta Altaylar’dan ve Tanrı dağlarından.. alırım ’NEFES’imi.
Cenk meydanları iyi tanırlar, benim gürleyen o sesimi...
Beni yoğuran hava, toprak ve su harmanlar.. cesaretimi,
Toprağım, "TÜRK’lerin AZİZ VATANI. "Çünkü, BEN ANADOLU’yum..."

’ZAMAN DEĞİRMENİ’nde, bir çok milleti.. öğütüp, çöpe attım,
Her birisinden miras kalan bir İZ’i, boynuma "KOLYE!.." taktım.
Zaman geldi, "kem gözlere ders diye" sular, seller.. gibi aktım...
Acı doyurup, susuza su verdim. Toprağımı yatak yaptım,
Garib ve yoksul.. sarıp, sarmaladım.. "Çünkü, BEN ANADOLU’yum..."

Tam üç kıtanın DİN, DİL ve KÜLTÜR’ünü.. birbirine bağladım,
Dört mevsim boyunca; "çiçeğimle, böceğimle.." hep neş’e saldım.
Doğan her yavruma; "aşk, ümit, sevgi ve cesaret.." aşıladım...
Bazan da, insanlardan seller gibi akan KAN’a, ben ağladım,
Ben senin; CAN’ın, CANAN’ın, ANA’nım. "Çünkü, BEN ANA-DOLU’yum..."

Arz’dan Cennet-i alâ’ya akan iki nehir, yalnız bende var,
Gönül dağımdan çıkan "Dicle, Fırat ve Sakarya.." nurla akar.
Aktığı yerlerde hem çevresini sular, hem kirleri yıkar...
Anlayanlar, "UĞRUMA ŞEHİT OLUR.." anlamayan, şaşkın bakar,
Havam, suyum, toprağım.. da, KUTLU’dur. "Çünkü, BEN ANADOLU’yum..."

Bu güne kadar, bağrımda yaşayan milletlerden çok yoruldum,
Çok çeşitli ihanetler gördüm, gam ve çile ile yoğruldum.
Yalnız TÜRK’le tanışıp kaynaşınca, gerçek kimliğimi buldum...
Ümidim o ki, inşallah "CENNET’te de, TÜRK’LERLE HAŞROLURUM,
Bu lütûf, ve ihsandan dolayı, "BEN KUTSAL YURT ANADOLU’yum..."
13-03-2017 SAAT: 03 43 Konak-İZMİR.