NE ÇOK


Yaprakları düşüyor evimin duvarlarının,
Can duvarlarıma dokunmasa bari,
Gözlerimden yaşlar düşüyor.
Yüreğinde cız eden kelimelerin,
Tüm enerjimi almasıyla
Bitiyor her şey...
.
Yapraklarımı tek tek
Koparırken acıtmıyor da,
Dalımdan koparınca kabarıyor,
Bütün acımasızlığıyla hayat.
.
Yıllarını verirken kendi ellerinle
Acıtmıyor da,
Sevgisizlikler bir araya gelince
Çok canlar yakıyor.
.
Umutların tek tek hüzün toplarken
Acıtmıyor da,
Hala hüzün ırmağında yaşadığın,
Ne çok koyuyor insana...
.
Ne çok hüzün topluyor insan,
Yaşadıkça...
Ne çok hazanları oluyor,
Hayatının...
.
Bazen yakıp kavuruyor hayat,
Bazen boş çırpınışlar da boğuluyor.
Bazen ne çok canı yanıyor insanın,
Her şeye rağmen yaşıyor işte insan...
.
Bir söz dokunuyor yaraya,
Parmak basınca insanoğlu,
Canı çok yanıyor.
O yara hiç kapanmıyor...
.
Yıllarını gün gün verse de,
Bir gün kopuyor zincirleri.
Sadece gün uzuyor,
Senden gidiyor benden gidiyor candan gidiyor...
.
Her gün ağlarken acıtmıyor da,
Yağmurlarının dinmemesi acıtıyor insanı.
Ne çok hüzün topluyor insan
Yaşadıkça...
.
Demet Akyürek.