bir müzik duyarım bir müzik gün içinde ısrarcı
hüzün çöker şiir gibi şiir ki bahçemin gülgoncesi
insan dindiremez vapurun denizdeki yalnızlığını bilirim
bilirim bilmek yalnızlığın avuntusu

kıyı kıyı arandığım iklim kırmızı bir güle yakışsın istedim
istedim ki yüzünün tüm mevsimlerine yetsin ömrüm

kendi hatırım yordu beni kırk yıl taşımaktan
sonra kahve içmeyi bıraktım
baktım evlerin içinde insanlar
insanların içinde başka evler
kalktım birer birer çıktım dur demediler
değil mi ki ömrümün fazlasını o evlerde bıraktım
kedisiz kalmadım kendim siz kaldığım kadar
aklımı ziyan ettiysem ne olmuş yani
vicdanımı büyüttüm belki sizden habersiz
bir de kediler
onlar beni hâlâ sever

kısa çöpü ben çektim bu hayat benim
ah pervasızlığım
uzak yanım
önce kaçıp sonra korkan kimseydi ben değildim
kırık bir camdım aynalardan saklandıkça karşıma çıkan
dediler kuşlar öldü
dedim annesiz mi kaldım
dalın bana söylediğini gittim başka ağaca anlattım

baktım su düşmanın elinde ekmek düşmanın
ruhunu sat doymak için bütün nakaratlar
yani şimdi baktım olmuşa olmakta olana
gördüğüm insan ah ne yazık
saklısında acem kılıcı düşene uzatacak
terimi tenime düşman eden insan
dilerim insan olmaz dedim gelecek olan

oysa sadece yaşayacaktım
sade ve telaşsız yaşayacaktım