Atlı karıncalara hiç binmedim.
Hiç luna parka gitmedim,
Öyle elimden tutup gezmeye götüren
Ya da benimle vakit geçiren
Olmadı çocukluğumda...

Kayıp bir çocukluğum var benim
Aslında bir çocuk gibi hiç yaşamadım
Ne zaman işlerine karışsam büyüklerin
’Sus ’ sen çocuksun’ derdi babam.
Ne zaman çocuk gibi ağlasam
’Koca adam oldun; zırlama.’ derdi anam

Babam buz gibi, duvar gibiydi
Sertti,terbiyesi dayaktı,bizi ezerdi
Büyüklerin yanında istese de alamazdı kucağına
Kendince bizi uzaktan severdi

Anne candı, sığınacak limandı
Korksa da bizi koruyandı
Başımızı okşardı zaman zaman
Ne istesek yapardı her zaman
Lakin o da bize sarılmazdı.

Bizim ailede yoktu sarılmak.
’Yavrum’ diye kucaklamak yoktu.
Bu yüzden istesem bile
Kimseye sarılmayı beceremem ben
İşte bu yüzden
ne zaman yavrusuna şefkatle sarılan
Bir baba görsem
İçim yanar, gözüm dolar, ağlarım

Karadeliklerim vardır
Bilinç altı yalnızlıklarım
Bir de yaşanmamışlıklarım
Ve de kabarmış öfkelerim vardır benim

Bu yüzden sertim zaman zaman
Babam gibi
Bu yüzden dokunsalar ağlarım
Anam gibi...

Bedri Karaarslan