0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
740
Okunma
Zamanla gülümsemelerden
Eser kalmazken
Şehrimin her tarafında
Hüznün gözyaşları akıyordu.
Bir annenin kucağında
Ağlayan evladın halleri
Umuttan yoksun
Canları parça parça kesiyor
İçimize hiç dinmeyen ağır sancılar saplıyordu.
Ah benim mis kokulu Antakyaʼm ah...
Senden çok uzaklarda
Yağmur tanecikleriyle ıslanırken bedenim
Hücrelerim
Bir yangın misali iç dünyamı yakıyordu.
Şu üç nefeslik hayatta
Akıp giden zamanla
Gecede
Gündüzde
Yüzler hiç gülmezken
İçimiz hüznün gözyaşlarıyla
Derinden acıyordu.
Mehmet Öksüz