İkimiz de vazgeçtik...
Önce kendimizden,
Sonra sevgimizden...
Aynı anda uzaklaştık...
Önce gözlerimizden,
Sonra gönüllerimizden.
Akıntıya kürek çekememek gibi.
Kadere karşı gelememek gibi.
Ölüm gibi.
Kıyamet gibi.
Vedalaştık işte...
El gibi.
İki yabancı gibi.
Öylece çekip gittik,
Hiç bir şey yaşanmamış gibi.
Yüreklerimiz hiç yanmamış gibi.
Tek bir damla gözyaşı dökmeden,
Kimseye zarar ziyan vermeden,
Mücadele etmeden,
Ayrılın diyenlere direnmeden.
Öylece kabul ettik,
İsyan bile etmeden...
İkimiz de vazgeçtik...
Önce birbirimizden,
Sonra hayallerimizden.
Belki de böyle gerekti.
Belki bu da bir imtihandı,
Kazanmak isteyen sabredecekti.
Ya da bu yaşanan,
Ölümün ta kendisiydi.
Er ya da geç,
Bizi kendine çekecekti.
Emanet olan bu canı,
Ansızın isteyecekti.
Kim bilir o zaman,
Can candan nasıl gidecekti.
Öyle ya,
Tut ki sevdim dedi,
Tut ki bir buse verdi,
Ya da bir kez yüzüme güldü,
Düşün;
Ölüm ne zor gelecekti.
Yüreğim nasıl inleyecekti.
Nasıl dayanacaktı.
Bunun daha kaç katı yanacaktı.
İkimiz de vazgeçtik...
Hiç başlamadan,
Tek bir adım atmadan,
Aşkı tatmadan,
Birbirimize yaklaşmadan,
Hatta konuşmadan,
Vazgeçtik işte,
Yaşamayı bile göze almadan...

Celal BAHAR