Demek ki yalanmış...
Gerçekte her şey menfaat,
Her şey çıkarmış.
Ben inanamazdım ama,
Meğer sözlerinin ardında,
Acıdan daha acı,
Bir gerçek yatarmış.
Ne diyeyim,
Bu iş daha en başından hataymış.
Seninle işim bitti dediğin anda,
Aslında çekip gitmek varmış.
En baştan bu yola çıkmamalı,
Mutluluğu sende aramamalıymış.
Oysa ne çok sevmiştim seni.
Ne çok önemsemiştim.
Ne çok değer vermiştim.
O insanı öldürdün neyse de,
Bari insanlığını kurtarsaydın.
Bendeki sana kıydın neyse de,
Bari sen sana kıymasaydın.
Olsun...
Canın sağolsun.
Hakkım varsa üzerinde,
Ananın ak sütü gibi,
Helal olsun.
Gözlerinin hatırı var değmez mi,
Daha ne olsun.
*
Demek ki buraya kadarmış.
Demek ki bensiz çıktığın yolda,
Yanında başkaları varmış.
Sana onlar yarmış,
Onlar yarenmiş.
Olsun...
Yalnız değilsin ya.
Yanında kim olursa olsun.
Zor çünkü bir başına yola çıkmak.
Zor bu hayata yalnız katlanmak.
Lakin bir şeye üzüldüm ki;
Yokluk varlığa kadardı demişsin.
Varlığı buldun diye,
Maziden herkesi silmişsin.
Hadi ben neyse de,
Dediler ki kimseyi görmemişsin.
Umurumda değil de,
Senden konu ediliyor bazen,
İleri geri konuşuyorlar.
İşte o gidiyor zoruma.
Çünkü tek kelime edemiyorum,
Hiç bir şey diyemiyorum.
Başta bir şeyler uyduruyordum.
Susun,
O böyle biri değil diyordum.
Biz aynı ekmeği paylaştık.
Aynı suyu içtik.
Aynı battaniyeye sarındık.
Hatta çocukken elmaları bile,
İkimiz beraber çaldık.
Ya aynı anda toktuk,
Ya da birlikte açtık.
Daracık odamıza,
Üşüyen kedi-köpeği bile,
Ortak kararla aldık.
Bu yüzden yapmaz diyordum.
Paranın bir insanı,
Bu kadar değiştireceğini bilmiyordum.
Olsun...
Canın sağolsun.
Ben halimden memnunum.
Gitmiyorum zaten kimsenin yanına.
Aynı yerde,
Aynı dört duvarda,
Aynı ateşin başında,
Bir kedi, bir köpek.
Bir de ben.
Tek eksik var,
O da sen...

Celal BAHAR