gözlerin Mezopotamya’dır ana
akar Dicle’ye damlar Fırat’a
toprağımın can damarlarına
çağlar gürül gürül
bir yaralı hozana yoldaş olur
gider çağlar öncesine
gezginler diyarına
ab’ı hayata
dirilişe
sevdaya
sonra
kanayışına
kana bulanışına
oyalı yazmanın
sevdaya kesmiş topraklarında



gözlerin Mezopotamya’dır ana
ırağına düşse de koynundan
ülke ülke bakar
sevda sevda
sarmalar
esmer yanık tenli bir coğrafyadır
her tohumun filizlendiği
bereketli
Mezopotamaya toprağı yürekleri
günün
güneşin
umudun
boy verdiği yürek
sonra
acıların
ilmek ilmek işlendiği
fidanların boy boy devrildiği
kana bulanan toprak



gözlerin Mezopotamya’dır ana
ben ise
büyümeyen çocuğun
göğsüne al
büyüt umudunu ana
toprağına devrilip
boy veren umudun
her kavgada sana koşan
başını bir taşa koyarken
dizlerine kapanıp usulca ağlayan
parmakların mı geziniyor
saç diplerim de
yağmur damlaları mı dökülüyor tenime

kapatma gözlerini ana
gözlerin Mezopotamya’dır
bizi sevdaya çağırır...z.z.i.