Kardeşlik türküsü okunur oldu,
Dağdan esen yeli, dinler kardeşler.
Hüzünlenince de, gönlümüz doldu,
Ağlayana; mendil verir kardeşler.

Bir türkü yakalım, âlem ünlensin,
Kardeş olan kardeşine seslensin,
Kardeşçe, sevgiyle gönül şenlensin,
Sazı gönül telinden, çalar kardeşler.

Muhacirle ensar kardeş oldular,
Dinde kardeşliğe bir yol buldular,
Resulün teknesinde yoğruldular,
İnsanlığa örnek kuldur kardeşler.

Bazı dostlar, kardeşten daha ileri,
Muhabbeti sarar, sever gönülleri.
Bülbül gibi dertlidir, sever gülleri,
Böyle dosta, kurban olsun kardeşler.

Habil’lerde Kabil’lerde kardeşti,
Birisi hak olanı, biri nefsini seçti.
Öldürdü kardeşini, toprağı deşti,
Azıp şeytan atına biner kardeşler.

Beş parmağın beşi bir mi bakınız,
Adeta iken dörtnala koşar atınız.
Kardeşleriz, herkeslerden yakınız,
Düşenlerin ilk dostudur kardeşler.

Yusuf, Kenan ilinde güzel gençti,
Yakup un gözünde o bir güneşti.
Attılar kuyuya, vicdanları körleşti,
Yusuf’u, Mısırda buldu kardeşler.

İslam da yok, ayrım yapan kalleştir,
Türk’ü, Kürt’ü, imanlıysa kardeştir.
Mehmetçikler, şehitlikle özdeştir,
Vatana kastedeni, boğar kardeşler.

İnsanlar kardeş olun, diyor son nebi,
Kuran’dır yüce peygamberin edebi.
Hak olmayan dinler, bize ecnebi,
Onlar ki; birbirini seven kardeşler.

Kardeşlik türkümüz bu, uzarda uzar,
Rabbimden niyazımız, eyleme nazar.
Nerdeler insanlar, nerdedir mezar?
Bir gün ecel şerbetini, içer kardeşler.

Mehmet Demirel