Yalnızlık ve kuru kalabalıklar
Hayatın en gerçek fotoğraf karesi değilmi
Ve aslında en yalın tiyatrosu birazda
Herkesin göz ucuyla birbirini seyrettiği
Ve bir başkasında kendinden birşeyler bulduğu
Ama gitgide birbirinden uzaklaştığı ruh dünyası
Ortak duygular,tepkiler ve yaşanmışlıklar var
Ama herkesin mutlak mesafeleri ön planda
Yüzlerde geride kalan ve özlenen mutluluk izleri
Akıp giden zamanın içinde aranan gülüşler ve heyecanlar
Kalplerde bugünlerde hissedilmeyen kıpırtıların sessizliği var
Duvarlara benzeyen renksiz kaçamak bakışlar
Öylece ben burdayım diye gösteriyor kendini
Aslında o kadar kolay ki
Birçok insanın birbirini anlaması
Durmadan mutluluk arayan
Kimseyle mutluluğunu paylaşmayan
Ben duygusuna yenik düşen
Aynı tiyatronun içinde benzer roller
Ve objektife aynı bakan yüzler var
Kimse karşısındaki gibi hissetmedikçe
Ve değer vermedikçe bitmez bu tiyatro
Saygıyla anlayışla ve insanca yaklaşmak lazım
Güray Gökkaya