Batırdım çuvaldızı ortasına kentimin
Güneş rengi acılar cerahat olup aktı
Metrelerce yürüyüp arkasında santimin
Hurmasız bahçelerde ayak izim çoraktı

Perdeler araladım günün en sıcağında
Hem ısındım hem dondum yaşadım ikilemi
Anne izi aradım muhannet kucağında
Kan çanağı gözlerle sarmaladım alemi

İrtifa sancıları karıştı anguvaza
Artık acımıyorum,özlemiyorum bile
Ne zaman ki siyahlar kara çaldı beyaza
Yorgun, suskun, bülbülüm;fısıldıyorum güle

Sükunet arıyorum ısrarla kovanlarda
Polenlere hasretim ,halvetimi üleşir
Özlemin kalemime saldırdığı anlarda
Sözlerim silikleşir,düşlerim türküleşir

Geriye matemimden aykırı bir sus kalır
Bir hikmetin gözleri muttasıl öksüz kalır
Orantısız bir hüzün fikrime maruz kalır
Ne kafiye, ne hece, ne antik aruz kalır

/Yıkılır saltanatı, simurg taklitlerinin
Enkaz yığınlarında bir kaç korkusuz kalır/