Gülün kokusuna can yaklaştıkça;
Gönüllerde umut, gün sönmez oldu.
Gülün kokusundan uzaklaştıkça;
Bülbül kendisine güvenmez oldu.

İnsan boğazında varken kırk boğum,
İnançsız olmuyor nefiste doyum.
Mekke’de olunca en kutlu doğum
İnançlar, ateşler de yanmaz oldu.

İzle karıncayı, bak vızır vızır,
İnsan emeğiyle bulmalı huzur,
Ancak çalıştıkça veriyor Hızır,
İnsanlar nefsini de yenmez oldu.

Doğanın dengesi dengesizleşti;
Dostlar, dostlarıyla ilgisizleşti;
Aşka âşık yürek sevgisizleşti;
Gözlerdeki o nur da yanmaz oldu.

Kardeş kardeşine kin mi güdermiş?
Müslim, Müslüman’a kem söz mü dermiş?
İnsan, bir canlıya zulm mü edermiş?
Göz gördüklerine dayanmaz oldu.

Sabır denen taşı aşınca insan,
Menfaat çöpünü eşince insan;
Cehalet çölüne düşünce insan;
Gaflet uykusundan uyanmaz oldu.

Kutlu doğumlara vardık, çok şükür;
Şerri hayırlara yorduk, çok şükür;
Coşari, doğruyu gördük, çok şükür;
Beyazlar siyaha boyanmaz oldu.


İbrahim COŞAR