Birader...
Ne zaman sana
haydi ezan okunuyor
camiye gidelim dedimse
Sen her zaman ya imamın
Yada cemaatin
bazı tutumları için gelmedin
İmamın veya
cemaatin kusurları olabilir
Kimin yok ki, her bahane için
geçerli değildir dedim
Sen ise huzur bulamıyorum
diyerek geçiştirdin
Elbetteki, imamlığın
ve cemaat olma hassasiyeti
Bizzat efendimiz ve sahabelerden
öğrenilmiş olsaydı daha çok dikkat ve
o nispette rikkat gösterilirdi
Fakat bizler hayatın her döngüsünde
veya insanlarla münasebetimiz de
ve özellikle
Allah’ın huzurunda bu hassasiyeti
gösteriyor muyuz diye sual edemedim

Mahinur...
Sana kaç defa söyledim
Sen her zaman
daha sonra dedin
Ben ne kadar ısrar ettimse,
sen sabırlı olmamı söyledin
Haydi kalkıp gidelim buralardan,
içimizi sıkan bağnazlıktan
Her an karşımıza çıkan zan ve
ön yargılı davranan insanlardan
Birazda kendimizi düşünelim,
rahat ve huzurlu yaşamak istiyorum dedim
sen ise her zorlukta kaçamayız,
bizzat biz buralarda huzuru ve sürurlu
yaşamanın yollarını bulmalıyız diyerek engelledin

Gitmeliydim...
Bir nefeslikte olsa
O huzura kavuşmak için
Dur durak bilmeden
Ruhumun derinliklerinde
Beni yalnız bırakan ve endişeye koyan
Cehaletimi her fırsatta sessizce hatırlatan
Gözlerim şahitlik yaptıkça ibrete kandıran
Ufkumun tahayyülünü artıran, umut yaşatan
Aşkın eşiklerinde hakikat farkında lığını anlatan
Henüz can çıkmadan ikinci doğuma kapı aralayan
Bir irfanın, bir ikramın, bir nezahetin yüreğimde hissetmeliydim

Mustafa Cilasun