Gözyaşının rengi yoktur;
Nerede akarsa aksın,
İster Filistin’de,ister Çeçenistan’da,ister Irak’ta,
İsterse arkandan yüz binler baksın.
Acının miladı Habil’le başlar,
Artık yerine otursun taşlar,
İnsanların yürekleri de,ülkeleri kadar büyük...

Gözyaşının rengi yoktur;
Onu akıtan mazlumlar olsa da,
Islattığı yerlere acılar dolsa da,
Bazen ellerinle,bazen mendille silersin;
Bazen de yüreğinle...

Gözyaşının rengi yoktur;
Sildiğin zaman mendille onu,
Her gecenin sabahı da olduğunu,
Anlarsın kimse anlatmadan,
Bilirsin ki;
Cehennem de ateşler sönüyordur o anda...

Gözyaşının rengi yoktur;
Yüreğini titretenler akıtmıştır,
Gözlerinden damlaları...
Kemikleri kırılan bir çocuk,
Alçaltılmaya çalışılan bir kadın,
Hainlerden kaçmaya çalışan bir masum;koşar adım...

Gözyaşının rengi yoktur;
Bir Türk’te de aynıdır,bir Japon’da da,
Bir Filistinli’de de,bir Iraklı’da da...
Sevinçten ağlayanları bir kenara bırak,
Acıdan ağlayanların ki,
Yoksulluktan,zulümden ağlayanların ki,
İnsanın bağrını delen bir oktur...