Paran var mı,diyen teyzesine
Öff,var,diye bağırarak çıkmıştı evden çocuk.
Eritilmiş peynirini yemek için gecikmişti.
Zaten hep geç kalırdı okula.
Çünkü O sorumsuz ve dağınık bir Yay idi.
Araba gözden kaybolana kadar baktı arkasından teyzesi.
Sonra esneyerek merdivenlerden çıktı eve.
Yaylada sadece çocuk için kalmışlardı.
Saatler sonra eve döndü çocuk yorgun bir savaşçı gibi.
Sırıtarak teyzesine:
Biliyor musun;aslında param yokmuş.
Ama yerde 1 lira buldum,dedi.
Eeeeee,dedi teyzesi.
Bir poaça ve bir çikolata aldım onunla,dedi çocuk.
Teyzesi kahkahalarla gülmeye başladı.
Vah vah,demek yerde para arandın aç bilaç,
Şanslıymışsın ama
Demek bir poaça ve çikolata aldın,
Ne verimli bir paraymış,dedi yüzü kızarana dek gülerken.
Sonra her sabah çocuğun eline para tutuşturup;
Al şunu,
Yoksa aç kalıp yerlerde para ararsın,dedi.
Çocuk öfkeleniyordu tabii.
Okulda öğle yemeği çıkıyordu oysa.
Ama yine de 1 lira işini görmüştü.
Anlattığına da bin pişman olmuştu tabii.
Hele de bu olayın bir gün bir şiir olarak karşısına çıkacağını bilseydi;
Çocuk o güzel ağzını mühürletirdi.