Öyle bir kalktın ki kalbimden,
Yerine oturmaya cüret etmez oldu kimse.
Öyle sessiz gittin ki benden,
Bir hikayem olduğunu bilmez oldu kimse.
Gizlerimle taştı yüreğim,
Yalnızlığıma anlattım önce seni.
Sıkıldı vakur sevgimden sanırım, dinlemez oldu.
İçimle konuştum kimi zaman,
Pek bilmiş tavırlarıyla ezdi beni, ben dinlemez oldum.
Sonra susmak telaşı aldı her yerimi.
Ben dahi bilmemeliydim, ne kadar çok sevebileceğimi.
Dedim ya gizlerim oldu,
İki kişinin bildiğiyse asla sır değildi.
Ben farklıydım yalnızlığımdan ve içimden.
Gündüz bendim, geceyse onlar.
Ben güneştim, aysa onlar.
Ben mutluluktum, acıysa onlar.
Belki de bendim onlar.
Kendimi inkar ediyor bile olabilirdim.
Ve sana olan sevgimse aya tapıyor olabilirdi.
Gecelerini ibadetle, gündüzlerini inkarla geçirirdi.
Belkilerim vardı böyle küçük yaramaz çocuklar gibi.
Sonra sen gittin,
Öyle bir kalktın ki kalbimden,
Nice kadınlar geldi, sana asla uymadı.
Öyle sessiz gittin ki benden,
Yüreğimde uyuya kalmış bebek dahi uyanmadı.
Nehirler aktı gözlerimden,
Ellerimle kaybettim önce onları,
Yetmedi sonra, yetmedi yastık altı çığlıkları.
Bir müddet gülmek ardında saklamak mantıklı geldi.
Fakat onlar benden gülmeyi de alıp gitmişti.
Ah bir bilsen ne zor geliyordu senden vazgeçmek,
Keşke görebilseydin,
Hiç gitmezsin diye de korkuyordum.
Ve ne oldu biliyor musun?
Sen gittin,
Öyle bir kalktın ki kalbimden,
Geri dönmeye yüzü kalmadı sevginin.
Öyle sessiz gittin ki benden,
Anlamı kalmadı bir daha sevmenin.