Ve..
Yırtıldı sonunda..
Gökyüzünün o tül perdesi
Döküldü tesbih taneleri gibi..
Yıldızlar saçıldı,dört bir yanıma.!


Küstürmüşler güneşi..
Solgun ve cansızdı
Onun da bedeni..
.
Ay kararmış..
Yıl kararmış
Gün kararmış
.
Öksüz kalmış zaman..
Öksüz kalmış akrep,
Öksüz kalmış yelkovan.
.
.
Umutsuzca bakıyorum,
Camı kırık,
Çerçevesi dağınık,
Yaşamın penceresinden;
.
Belki de..
Son kez hayallerimi yaşıyorum;

....bulutlar geçiyor göz bebeklerimden
o kara kara bulutlar..!
Her birinde..
Onlarca, onbinlerce çocuk var
ellerinde koca koca fırçalar
Yılmadan, yorulmadan
O kara bulutları
Pembenin en güzel tonlarına boyuyorlar.!

ve şimdi...
o bulutlarda çocuk gülüşleri
yok etmiş umutsuzlukları,
yok etmişler hüzünleri.!

Gülücükler..
yağmur olmuş
damla damla yağıyor gökyüzünden


eğer..
kör bir kurşun,
ya da acımasız bir bomba yüzünden
o zamansız ecel,o zamansız ölüm
öpmeseydi gözlerinden...!
.
.
Artık...
Kana bulanmış,
Güvercin kanatları.

Kan revan içinde..
Dikilen onca umut fidanları..!


Söyleyin canlar..!!

Şimdi kim dağıtacak
Yeniden kararan o bulutları.?
Kim..
Kim aydınlatacak
Toz duman içindeki ufukları.?

Desenize,
Yine..
Yetim kaldı,
Yüreğimin umut çocukları.!