Hep aynı son
Yine olduğum gibi ’yalnızlık’
Yine ben ’bir’
Kimsesiz, savunmasız...


Haykırsam duyarlar mı acaba?
Sevgi dilendiğimi bilseler
Acırlar mı bana?


Küçük bir sevgi görsem
İnanıp koşuyorum ardından
Öylesine tükenmişim ki,
Yalan olduğunu bile bile
Durmaksızın koşuyorum...


Peki neden acı sonlar hep benim
Hatalarım ne?
Bu güzel gözleri yoran
İçi hep mutluluk dolu olan
Bu temiz kalpli kızın, suçu ne?


Sanırım tek suçu mutluluğu istemek?


Öylesine yorulmuş ki bedeni
Ayakta duramıyor
Ama o güzel yüzü her zaman gülümsüyor
Bu yaşadıkları bile canını acıtsada
Ona komik geliyor...


Nefes alıp vermek bu kadar zor mu?
Herşey için bir bedel ödemek gerekli mi?
Peki, bu yürek daha ne kadar dayanır?


Sensizlik zor be güzelim,
Bakalım ne zamandan sonra ahirette seninleyim...