elif lam mim

doğu’ya...



’elif’

herşeyin başlangıcı küçücük sessizlikti
es vermişti sevdiğim şarkılar nedensizce
geciktirilmiş konçertosuna
kırılmış tüm çalgıların.

babam atmışaltı da iyiydi kız ve vale onu sevip, seçince bir zamanlar
tanrıya askerde bile Allah derdi
düsseldorf ’ta bile usluluk ederdi
tulumu germen gurbetinde işçiliklerin.
bilirdi sarı saçlı bir kadın siyahını başta olmak üzere tüm renklerini gizlerdi
yalnızlığının
belki inansaydı davud’a zebur ve mezmurlar anlamlı gelirdi tanıdığı tümlüklere
o
sazıyla bir kereliğine
ölümüne küsüp
kederlenmişti tüm türkü üflenmiş yaratılara


şu masum hurafe:
anne; aşka en yakın eşdeğerdi
acının gerçeküstü edebiyatı fitilllenmeden evvel
sözlü gelenekler geliştirdi yaralar ahir
o sessizlikte
aşk
ilkel bir dengeydi


’lam’

herşey söz’ün yarattığı belirsizlikle başladı aramızda


sağ kolunun ipi kesilmiş kukla
çolak tiratlarını
sırf sakatlığını görmek için oyunun
bittiği yere kadar diretiyor
paralar pullar elementler ve biyolojik yazgı
ahşap genetikler
batıni seviler sunuyor yine
bilinmeyenlerden yaratılan bilmeyenlere
aramızdaki ip intihar etti oyunun tam ortasında
bu yüzden sakatlandı aşk

kimse seni çolak çolak sevemedi
benim gibi.

’mim’
epeydir yitik bir abdalım
kırklara karışacak karakterimi yitirdim yazı masalarında
kitap kapaklarında
mısra sonlarında
sevişerek savurduğum hikmetlerim en kısa yoldu cehenneme
ay takvimi kullanıyordu hala babam ve soğuktu binlerce yıldır
cemaziyelahir ayı
ateşe vuruldum
kovuldum masumiyetin nemli tarikatinden

o kadar uzun zaman oldu ki sade ve sade sıcak bir ekmekle günü karşılamak
kollayıp kutlamak o günü
dediğim gibi aşk sakatlıktı
birileri abdal kolumu kestiğinden beri
sessizliğe diyet kısas’ıyla

artık tahtadan bir kolla etten bir kuklayım
çolak bir perdenin sonunda.