İçimizdeki hiç büyümeyen çocuk tüm masumluğuyla yaşamaya devam eder, lakin yaşamdaki olumsuzluklar onu şaşkınlığa uğratır ve yavaş yavaş gerçeklerle yüzleşir, o da olgunlaşmaya başlar ve yaşamla savaşmaya başlar. Oysa o hep sevgiden, iyiden, barıştan yanadır. Kendini korumak adına yaşama ayak uydurmak zorundadır. Her duruma göre bir çıkış yolu bulmak gerektiğini idrak eder. Hilesiz hurdasız bir dünyada olmadığını anlamaya başladığı an zaten her duruma ayak uydurmayı öğrenmiştir. Aksi ezilip yok olmasına sebep olacağından, o da gaddarlaşır gittikçe, gücünü korumaya çalışır. İnsanın yaşamsal evreleri gerektiği gibi oluşmaya devam eder. Mevsimler gibi, olması gerektiği gibi olur. Çocukluk gençlik yaşlılık nasıl ki gerektiği gibi yaşanıp gidiyorsa. Büyüdükçe masumiyetimizi yitiriyoruz malesef, yaşamın koşulları bunu gerektiriyor. Menfaatlerimiz öne çıkıyor, paylaşımlarımız en aza iniyor, bencillik duygumuz daha da artıyor. Belki gelecek korkusundan, muhtaç olmama iç güdüsünden korumaya alıyoruz kendimizi. Her yaşın ayrı sorumlulukları ve güzellikleri var. O yüzden yaşamı geldiği gibi yaşamak en iyisi.
Yüreğinize sağlık, güzeldi yüreğinizdeki çocukla söyleşiniz, kutluyorum..
Şen ve esen kalınız

Selam saygımla

* * *

Sevgili dost, valla ne diyeyim. O kadar gerçek ve de doğruları aktarmissin ki, herkesin yaşadığı durum bunlar. Ama bir çocuğumuzun çocuk işte diyerek gecistirdigi durum. Aslında öyle değil. Çocuk yüreği de zedeleniyor işte böyle.
Çok güzel müstesna harika bir şiirdi. Yürekten tebriklerimle kutluyorum sizi dost. Yüreğine gönlüne sağlık.

Selamlar sevgiler.