Sabahın erken saatlerinde,
söyleşirken kumrular
guguk sesleri ile bahçemde
açıldı gözlerim yeni bir güne.

Güneş değildi daha tepede.
Oynaşıyordu yapraklar
denizden gelen meltemle.
Saçıyordu çiçekler kokularını.

Toprak ve ben iki yakın dost
dalmıştık dertleşmeye.
Fısıldadı toprak sessizce
’Özledin mi onu? ’

Titredi yüreğim yanıtlarken
‘Özlemek mi?
Anlatamaz bu sözcük
içimdeki depremi...’

Çıtırdarken yere düşen
bir kaç kuru dal
bir kol sarıldı belime.
Döndüm baktım geriye.

Oydu sımsıcak bakışıyla.
Oydu kadife sesiyle,
‘Aşkım benim, sana geldim.’.
Duracaktı yüreğim.

Durdu zaman, yok oldu yıllar...
Yalnız ikimiz kaldık geriye.
Sevdiceğimle ben...
İki ruh, aşık iki yürek...

Uyandım sesiyle
kopan fırtınanın...
Dökülmüştü yapraklar,
solmuştu tüm çiçekler,
dönmüştü zaman geriye.
Ve mevsim ilkbahar değil
sonbahardı yine...